"ඔබ දන්නවද මම මහත්සේ ප්‍රිය කරන ලේඛකයෙකු සටහන් කරනවා , බොහොමයක් මිනිස්සු මිය යන්නේ ලෝකයට කියන්න තියෙන බොහෝ දේවල් කියාගන්න බැරි වීමත් සමගලු. බොහෝ වෙලාවට ලෝකයෙන් එන ආකෘතියක සිරවෙලා අසරනව ජීවිතය ගෙවා ගන්නවා මිසක ඔවුන්ට ඔවුන් වෙන්නට අවස්ථාවක් හමුවෙන්නේ නැතිලු. මම ඒ බව විස්වාස කරනවා ඔබ..." මා හට ඇයව මීට වඩා විවෘත තබා ගන්නට අවශ්‍යව ඇත්තසේ හැගෙයි. "මටත් හිතෙනවා" විටක ඇය සැගවෙන්නට මහත් දක්ශය. දෙබස් තුලදී විටක ඇය එය මනාව සිදුකරයි. "මම දන්නවා මම බොහෝ සෙයින් වෙහෙසට පත්වෙලා බව, අවශ්‍යයයි මේ බවින් මිදෙන්න. ඒත් හරිම අපහසුයි ඒක. ඔබට තේරෙනවද මිනිස්සු හුදකලාවට හුරු උනාම කොයිතරම් වේදනාකාරී උනතේ බවින් අත් මිදෙන්න අකමැත්තකුත් ඒ සිත තුලම පැත්තක ඇති වෙනවා". සමහර විටක මා විවෘත වූවා වැඩි වූවා දෑයි සිත තුල සැකයක් නැගිනි.
එම කදුමුදුනතට වන මාවත කෙටි කරමින් අතුරු පා මාවතක්ද සකස් කර තිබින. අතර මැද විසිතුරු වගාවකින් යුත් එම භූමියේ තැනින් තැන අලංකාර කැටයමින් සැරසූ පහන් කනු මහත් විසිතුරු බවක් ගෙනදිනි. තැනින් තැන පිහිටවා තිබූ ආසන රවුම් විටක අප අධ්‍යාන ආයතනයේ කුඩා කන්ඩායම් සාකච්චා සදහාද යොදා ගැනිනි. විටක එවැනි දේ සදහා පැමිනෙන කන්ඩායම් අතර මදක් වැඩි හඬින් නැගෙන දෙබස් සංචාරකයෙකු පැමිනෙනු දකින් සැනින් පහත්ව යයි. එකිනෙකාට ගරුකිරීම එම නගර ආශ්‍රිත මා දු‍ටු තවත් අපූරුම සිරිතකි. ඔවුන් එහිදී බොහෝ විට ඔවුනගේ තරාතිරම් නොසලකමින් ඒ දේ සිදුකරන්නට අවශ්‍ය තරමේ සංහිඳියාවකින් යුත්ත අය වූහ. ඇය නිහඬවම පියවර මනිනු ආකාරය මසිත තුල අපහසුවක් ඇති කලේය. "මට සමාවෙන්න ඔබව මම අපහසුතාවයට පත්කලා නම්" මට නිතැතින් කියවිනි.
Pubudu Siriwansa
