එක් දිනක් උදෑසන මගේ කුටිය අභියසට පැමිනි ටිබෙටියානු මිතුරා ඈත තුරුමුදුනතකටවී උදෑසනක ප්‍රබෝධයෙන් පිරුනු කන්කලු ස්වරයකින් හඩ නගන අලංකාර සියොතෙකු පෙන්වා මට මෙසේ කීවාය "දන්නවද අරය මොනවද කියන්නේ කියලා.එයා කියනවා, බිනිබිදු සේලය එහෙම එලලා උදෑසන සක්මනට මාවත ලෑස්තියි කියලා.තව ටිකකින් හිරු කුමාරයා එයාගේ බලපරාක්‍රමයේ ශක්තියෙන් පිනිබිදු සේළය අකුලලා දමන්නට ඉස්සලා අපි දෙන්නට යන්න කියලා".
තවත් එක් දිනකදී අප දෙදෙනා මද පරතරයක් සහිතව නොහඩවම පියවර මනිමින් සිටියෙමු. තනගොල්ලට ඔබ්බෙන් වූ තුරුගොමුවක් පාමුල වැටී සිටි කුඩා කුරුල්ලෙකු දු‍ටු මසිත මහත් කම්පාවට පත්විය. තවමත් උනුසුම සම්පූර්නයෙන්ම පහව නොගිය එම සිරුර දෙස මද අපහසුතාවයක් සමග බල සිටින මා දෙස බලා සිටි ඔහු "ආපහු නොගියොත් කොහොමද නැවත එන්නේ,සමහර විටක තවත් මේවගේ උදැසනක ඔය ගොමුවේ අත්තක් උඩට වෙලා අපිදෙන්නට අලුත් කුරුලු ගීතයක් අරගෙන එයා නැවත ඒවී. එතකන් සතුටින් ඉන්න යාලුවා" කියමින් එම සිරුර අසලවූ තුරු පාමුලක පස් අතර සගවාලුවාය.
